Ik wou altijd al een hond, maar als alleenstaande mama met een drukke job in de maritieme sector was dat gewoon geen optie. Toen mijn dochter naar Australië zou verhuizen en ik langdurig werkonbekwaam werd na een inzinking, had ik eindelijk tijd om er één in huis te halen. Ik kende het principe van een therapiehond voor somatische klachten, maar toen ik hoorde dat honden ook als begeleidingshond voor mensen met een psychische kwetsbaarheid konden ingezet worden ging ik op zoek naar een ras dat daarvoor geschikt was. Dit leek me interessant zowel voor mezelf als ter ondersteuning in mijn werk als ervaringsdeskundige. Zo kwam ik bij de witte herder uit.

In december 2014 is Tÿr als puppy bij mij komen wonen. De naam Tÿr komt uit de Scandinavische mythologie en staat symbool voor het oplossen van conflicten. We hadden vanaf het begin een innige en vlotte band. Ik liet Tÿr bewust veel vrij om de ontwikkeling van zijn karakter alle ruimte te geven. Van nature spiegelen witte herders de emoties van hun baasje: als ik zenuwachtig en gestresseerd ben, zie ik hetzelfde gedrag bij Tÿr. In een gewone hondenschool proberen ze dat af te leren, terwijl dat bij een therapiehond net niet wordt gedaan. Omdat ik vind dat je dingen goed onderbouwd moet doen, ging ik op zoek naar een opleiding.  Bij Toscanzahoeve  (Inge Pauwels) volgde ik de opleiding tot “begeleider therapiehond”.  Het is een intensieve opleiding met zware theoretische modules en bovendien behoorlijk duur. Ik heb deze investering kunnen doen dankzij de erfenis die ik kreeg van mijn overleden mama. Omdat ik leefde van een ziekte-uitkering, kon ik jammer genoeg geen gebruik maken van educatief verlof of opleidingscheques (al komen meerdere modules daar wel voor in aanmerking),

Tÿr voelt enorm goed aan wanneer ik over mijn grenzen ga. Als ik te lang aan het werken ben, gaat hij bovenop mijn laptop liggen. Hij weet wanneer het met mij als chronisch pijnpatiënt niet goed gaat. Dan nestelt hij zich tegen mij aan tot al mijn spieren weer ontspannen. Hij verplicht me om dagelijks buiten te gaan. Bij De Keerkring nam ik twee keer per week een deelnemer mee om te gaan wandelen met Tÿr. Hij is heel open naar kinderen en dieren, maar eerder terughoudend ten aanzien van volwassenen.  Zo moesten de deelnemers het contact zelf initiëren, wat voor hen een grote overwinning was. Tijdens het wandelen knoopten ze via Tÿr op een laagdrempelige manier leuke gesprekken aan met wildvreemden. Omdat ze niet over zichzelf moesten praten, lukte dat. De angst voor oordelen viel weg. De aanwezigheid van Tÿr maakt ook dat mensen veel vrijer spreken, vaak over dingen die ze nooit of zelden bespreekbaar krijgen (hun hartslag stabiliseert, de bloeddruk verlaagt, de spieren ontspannen,…).

Tÿr heeft een prominente rol gespeeld bij het herstel van de 24-jarige vrouw die een periode bij mij inwoonde vanuit het Soteria principe. De naam Soteria verwijst naar goede ontvangst: mensen met een psychose worden hierbij opgevangen in een huis met een nadrukkelijke gezinssfeer om tot rust te komen met een minimum aan medicatie en voortdurende ondersteuning.  Zij is bij Tÿr en mij gestabiliseerd en nadien naar een daghospitaal kunnen gaan. Ze heeft nu een appartement aan de kust en stelt het goed.

Zelf heb ik ook een lange weg afgelegd sindsdien. Ik volgde in Heverlee een opleiding tot ervaringsdeskundige die ik zelf mee ontwikkelde. Inmiddels werk ik bij UilenSpiegel, daarnaast geef ik les in zelfzorg, recht, beleid en begeleid ik stages. Als ervaringsdeskundige wil ik meewerken aan het uit de wereld helpen van de vooroordelen van onze maatschappij tegenover mensen met een psychische kwetsbaarheid. Tÿr is een gedroomde compagnon de route.

Els Draeck