Als jonge twintiger kwam ik na het behalen van een master wijsbegeerte in het onderwijs terecht. Ik doceer sindsdien humane wetenschappen in de derde graad van het secundair. Mijn interesse voor de psyche van de mens resulteerde in het behalen van een bijkomende master in de klinische psychologie, op mijn veertigste. De stage liep ik bij Multiversum Mortsel, een hele positieve ervaring, ik heb dat enorm graag gedaan. Omdat ik niet wou kiezen voor één van beide jobs, besloot ik om beiden te gaan combineren. Inmiddels ben ik ook nog leerlingenbegeleider op de school waar ik lesgeef en heb ik een eigen thuispraktijk als psycholoog. Aanvankelijk werkte ik vooral rond hoogbegaafdheid, toen kreeg ik enkel mensen over de vloer voor wie het tarief van een psycholoog geen probleem vormt. Sinds ik in het project ELP stapte is mijn cliënteel veel diverser geworden. Die brede waaier aan hulpvragen en achtergronden vind ik een verrijking: het heeft mijn kijk verbreed. Toen ze in het wijkgezondheidscentrum van de Seefhoek op zoek waren naar een psycholoog, heb ik me kandidaat gesteld. Daar zag ik mensen in moeilijke socio-economische situaties, met beperkte krachtbronnen, die toch bleven vechten en veerkracht tonen. De rode draad doorheen mijn werk als leerlingenbegeleider en als psycholoog, is dat het tempo van de maatschappij ons inhaalt. De samenleving stelt hoge eisen aan jongeren, terwijl ze tegelijk steeds minder steun krijgen vanuit hun omgeving. Ik zie veel stress en leed bij jongeren terwijl de ouders zich vergalloperen  in drukke jobs, waardoor er minder tijd en aandacht naar de kinderen kan gaan.

Het is jammer dat de terugbetaling van een eerstelijnspsycholoog beperkt blijft tot 8 sessies per kalenderjaar. Als de timing een beetje klopt en mensen melden zich aan in het najaar, kun je indien nodig aan de begeleiding nog 8 extra sessies koppelen omdat ze in een nieuw jaar vallen. Maar soms verlies je mensen die eindelijk tot bij een hulpverlener geraken, puur omwille van financiële redenen. Dat is echt een systeemfout.

Ik bewonder iedereen die ondanks tegenslagen toch de veerkracht vindt om verder te gaan. Ik denk nu aan een oudere dame van in de zestig die na meerdere opnamen een zee van tijd moet doden in een klein appartementje met heel weinig middelen. Ze blijft zoeken naar zingeving en is enorm blij met kleine dingen: een interessant boek op de kop tikken in de kringloopwinkel, eens kunnen filosoferen over het leven, humor vinden in alledaagse gebeurtenissen.

Als het leven zware klappen uitdeelt, merk je dat het een enorm verschil maakt om de juiste mensen in je omgeving te hebben. Ik begeleidde een Syrische vluchteling met ontelbare trauma’s, die op een gegeven moment zei “nu gaat het in orde komen met mij, want ik heb een aantal mensen gevonden waar ik op kan steunen”. Daardoor kon hij opnieuw in zijn kracht gaan staan. Ik ben één van die mensen voor hem. Dat geeft me ontzettend veel voldoening.

Sven Cooremans