Bethanië en de GGZ maken een belangrijk deel uit van mijn leven. Ik heb er een traject van 8 jaar gelopen als patiënt en ben er nu 7 jaar aan het werk als begeleider met ervaringsdeskundigheid in het HOP team. Mijn collega Steven Beyers is naast verpleegkundige ook een cabaretier die enorm graag zingt. Zelf ben ik nog stand-up comedian geweest. Steven had het plan opgevat om een theatervoorstelling te maken over de GGZ en vanuit een gedeelde goesting zijn we er samen aan begonnen. De voorbereidingen hebben ongeveer een half jaar in beslag genomen. We hebben enorm veel geschreven en geschrapt. Onze bedoeling was om op een ludieke manier de hiaten van de hulpverlening in kaart te brengen. Zonder moraliseren, gewoon op basis van anekdotes en waargebeurde feiten willen we het publiek meenemen in een verhaal. We typeren cliënten en hulpverleners, we tonen de absurditeit aan van bepaalde regels. Geen good news show, maar wel een eerlijke kritische blik op de GGZ. Het was een mooie ervaring om via theater in verbinding te gaan met Steven. De voorstelling is een kruising van Hans Teeuwen met Gaston en Leo :-).  We hebben één try-out kunnen spelen voor 200 à 250 man, en het idee was om nadien het stuk nog wat bij te schaven op basis van de feedback en vervolgens op toernee te gaan langs culturele centra, scholen en de GGZ. Toen brak corona uit…

Die ene try-out was een overweldigend positieve ervaring. Iedereen was laaiend enthousiast, ook alle collega’s in het publiek. Ik vond het ongelooflijk om vast te stellen dat mensen aandachtiger luisteren als iemand met een gekke broek aan al grappend op een podium dingen komt aankaarten.  Veel hangt blijkbaar af van plaats, tijd en context. Het hele traject was op bepaalde vlakken erg verhelderend. In de GGZ heeft iedereen zijn mond vol over herstelgericht werken. Ik realiseer me nu dat je nooit klaar bent met herstellen, het is een levenslang proces. Een herstel hoeft niet perfect te zijn en waar ik nu sta is oké.

Mick Hutsebaut