In 2017 kreeg ik te horen dat ik in aanmerking kwam voor activeringsbegeleiding. Op dat moment was ik reeds vijf jaar arbeidsongeschikt na een zware burn-out. En dat was niet mijn eerste kennismaking met psychische ziekte. In 2006 al was ik voor de eerste keer opgenomen met angsten en depressie. Ik verbleef een korte periode op de PAAZ en herstelde verder thuis. Na amper drie maanden ging ik alweer aan het werk. Ik volgde nog wel therapieën, maar ik had toch het gevoel, dat dit een afgesloten hoofdstuk was in mijn leven. Niets was minder waar; het ergste moest nog komen. In 2012 volgde dan de grote ‘crash’. Diagnose: burn-out en depressie. Na opnieuw een opname in Klina, begon ik aan een lange weg.

Mijn psychiater verwees mij door naar de Praktijk voor Relaxatie en Psychotherapie in Ranst. Daar maakte ik kennis met Christine Van Os. Het klikte meteen. Samen begonnen we te graven. Waarom was mij dit overkomen? Waarom was ik wie ik was en deed ik wat ik deed? Zoals vaak was ook de oorsprong van mijn problemen te vinden in mijn kinderjaren. Het ontbreken van een vader en de afwezige band met een moeder, is nu eenmaal nefast voor een kind. Omdat ik altijd al een voorliefde had voor taal, begon ik ook te schrijven. Dat was enorm helend; ik schreef het als het ware van mij af. Mijn therapeute stimuleerde mij om ook “echt” iets te doen met wat ik schreef. En dus volgde ik een workshop kinderboeken schrijven en startte met het schrijven van mijn kinderverhalen. Dat resulteerde uiteindelijk in 3 kinderboeken, uitgegeven bij een kleine uitgeverij. Ik zat zelfs 3 keer op de boekenbeurs. Dat gaf mij terug wat meer zelfvertrouwen en gaandeweg kreeg ik weer vat op mijn leven.

De adviserend geneesheer opperde of ik misschien klaar was om terug een stapje in de maatschappij te zetten onder de vorm van vrijwilligerswerk. Zo kwam ik in Bethanië terecht. Het eerste jaar werkte ik één halve dag per week op de afdeling gerontopsychiatrie. Mijn taak bestond erin de ergotherapeute te ondersteunen bij de activiteiten. Ik genoot ervan om met de mensen bezig te zijn en ging ’s avonds moe maar voldaan naar huis. Een jaar later deed ik er nog een halve dag bij, in PVT De Landhuizen. Hier was het contact met de mensen nog directer. Ik deed boodschappen met hen en ging al eens een koffietje drinken met iemand die daar behoefte aan had. De verhalen die sommigen mij vertelden, raakten mij diep. Ik besloot om ook bezoekvrijwilliger te worden. Dat is een soort georganiseerde vriendschap. Eén keer per maand spreek je dan af met die persoon, om samen iets leuks te doen.  Het zou het begin zijn van een warme vriendschapsrelatie.

Begin 2018 stapte ik in samenspraak met de adviserend geneesheer in het traject ‘activeringsbegeleiding’. Onder de vorm van begeleide stages kon ik de arbeidsmarkt terug gaan verkennen. Toen ik te horen kreeg dat je je stage ook mocht doen op de plek waar je al vrijwilligerswerk deed, aarzelde ik geen seconde. Qua werk had ik tot dan toe enkel verkoop en administratie gedaan.  De voorbije jaren had ik ontdekt dat ik meer iemand was om met mensen te werken. Ik begon mijn eerste stage op PVT De Landhuizen. Al gauw raakte ik vertrouwd met de afdeling waar ik stond en verloor ik mijn hart bij de bewoners. Omdat het de bedoeling was op te bouwen tot een halftijdse job, mocht ik nog een tweede stage doen. Ik kreeg toestemming om ook deze te doen binnen het PVT, op voorwaarde dat mijn takenpakket totaal anders zou zijn. Ik voelde dat deze job me de energie gaf, die ik jaren geleden was verloren. De kroon op het werk was toen ik gevraagd werd om een soort ‘schrijfclubje’ op te richten. Eén keer per maand zou ik een groep begeleiden bij het schrijven rond bepaalde thema’s. Het werd een succes. Al gauw hadden we een vast aantal schrijvers en een hele hoop talent. Zij genoten zienderogen en ik genoot des te meer. Zo zeer dat ik besloot, om na het einde van mijn stage het schrijfclubje verder te zetten op vrijwillige basis.

Na een tweede half jaar stage kreeg ik van Vokans een NEC advies. Dat betekent dat je terug klaar bent voor het Normaal Economisch Circuit. Eind mei kwam er in Bethanië op de afdeling “Beschut Wonen De Sprong” een vacature vrij voor een ervaringsdeskundige. Uit alle kandidaten kozen ze voor mij  en zo werd ik op 15 juli 2019 het derde lid van het team ervaringsdeskundigen die werkzaam zijn op PVT en Beschut wonen.

Intussen zijn we weer een jaar verder en ik heb het gevoel dat ik dankzij mijn job nog steeds kan groeien. Toen ik door de Herstelacademie Antwerpen werd gevraagd om de cursus “Aan je herstelverhaal schrijven” te geven, aarzelde ik dan ook geen moment. Dit is echt iets voor mij, want ik weet als geen ander hoe belangrijk het kan zijn om je verhaal neer te schrijven.
De schrijfclub van het PVT heeft inmiddels ook al een klein broertje gekregen; “schrijfclubje Aliado”, in het ontmoetingshuis in Brasschaat. En samen met enkele leden van de PVT schrijfclub, hebben we sinds vorig jaar ook een heuse theatergroep. We noemen onszelf “Plankenkoorts”. In maart van dit jaar, net voor de lockdown, stonden we op het podium met ons eerste stuk “Er was eens.”. Momenteel schrijven we volop aan een tweede stuk. Deze job voelt als de kers op de taart voor mij. Ik mag nu doen wat ik graag doe, maar dan als een echt personeelslid bij een grote organisatie. Het geeft mij het gevoel dat ik weer deel uitmaak van de maatschappij. En dat is iets waar ik lange tijd niet meer in geloofde.

Anja Musters