Vincent Kattouw is arbeidscoach bij Tsedek

Ik ben nu exact een jaar bezig als arbeidscoach, met een standplaats in het revalidatiecentrum te Ekeren. In feite heb ik mijn job dus langer uitgeoefend in coronatijden, dan erbuiten:-) De meeste aanmeldingen komen oa vanuit Andante, mobiel team Kompaan, Bethanië,… Tijdens de eerste lockdown heb ik volledig van thuis uit gewerkt. Doordat ik met mijn begeleidingen nog redelijk in de beginfase zat, lukte dat eigenlijk heel goed. Ik was pas in december gestart met aanmeldingen. Verkennende gesprekken voeren, de mensen oriënteren op de arbeidsmarkt, dat kon ook telefonisch of met beeldbellen. Voor mijn eigen job kwam de timing in het voorjaar dus eigenlijk goed uit. Pas in de volgende fase, toen we aanbelandden bij de praktische oefeningen, werd face to face contact echt noodzakelijk.

Omgekeerd was het voor sommige cliënten vaak minder evident. Mensen die thuis zaten met kleine kinderen, multiprobleem gezinnen, ouders van autistische kinderen, alleenstaanden, mensen die al kampten met depressieve klachten,…Plots moesten zij thuis een plek zien te veroveren om zich af te zonderen en waar ze konden telefoneren en zoeken naar vacatures. Anderzijds was dit voor sommigen dan weer een vorm van me-time.

Het feit dat de wereld in het voorjaar plots volledig tot stilstand kwam, had op een hele groep mensen een positief effect.  Hierdoor vertraagde alles en was er tijd om te reflecteren over de toekomst, een aantal levensvragen te stellen en op een andere manier in verbinding te gaan.  Ik heb een vrouw in begeleiding die met haar gezin in een grote blok woont. Ze zou graag in de zorg werken en overwoog een opleiding tot zorgkundige. Omwille van de lockdown ging ze veel vaker in gesprek met mensen uit hetzelfde flatgebouw die ook allemaal thuis zaten. Zo leerde ze op een gegeven moment een vrouw kennen die familiehulp deed. De gesprekken met haar waren zo motiverend dat zij nu ook voor dat beroep wil kiezen. De coronamaatregelen zijn dus zeker niet allemaal kommer en kwel geweest. Ook bij mezelf merk ik dat. Ik werk nu halftijds in functie van mijn gezin en besefte dat het echt waardevol is om meer quality time met hen te kunnen doorbrengen.

Voor de volgende fasen in de begeleiding lag de coronasituatie een pak moeilijker. Het aantal stageplaatsen is heel beperkt: weinig bedrijven staan ervoor open omdat ze volop aan het overleven zijn. De weinige stageplaatsen die voorhanden zijn, vertrekken quasi allemaal vanuit een sociale insteek. In de privé ligt het moeilijk; enkel mensen met een zeer gewild technisch profiel vinden een plek, ofwel de echte knelpuntberoepen. Cliënten die op een stageplaats zitten te wachten worden stilaan ongeduldig.  Ze keken uit naar een kennismaking met de arbeidsmarkt en hebben nu het gevoel dat ze in hun proces on hold komen te staan. Hopelijk komt daar in de nabije toekomst verandering in.